Skończyłem w Polsce kurs krawiecki, a Dorota po prawie 3 latach w Australii zostawiła swoją uczelnię oraz pracę... i polecieliśmy razem malować przedszkole do Buturu w Tanzanii. W międzyczasie postanowiliśmy połączyć nasze kreatywne moce i zaprojektowaliśmy pierwszą kolekcję Pole Pole.

Jeździłem po rynkach i skupowałem najpiękniejsze kolorowe tkaniny oraz nawiązywałem współprace z wioskowymi krawcami, komunikując się strzępkami języków suahili, angielskiego i gestów.

Na początku sierpnia, siedząc w domku na drzewie na Zanzibarze uruchomiliśmy sklep online. Już pierwszego dnia mieliśmy ok. 50 zamówień!

Towar przewieźliśmy w swoich plecakach do Polski i przez 4 miesiące sprzedaliśmy wszystko, co przywieźliśmy! Było już jasne, że Polacy są otwarci na kolorowe ubrania z Afryki. Włożyliśmy w projekt jednak mnóstwo pracy, a przy małej skali nie przynosił zysku, abyśmy mogli wrócić i go kontynuować.

Postanowiliśmy więc zarobić na wznowienie biznesu w inny sposób!

Większość roku spędziliśmy w Australii, zarabiając. Ja rozwoziłem jedzenie na rowerze elektrycznym, a Dorota była housekeeperką. Kupiliśmy w międyczasie kampera, ruszyliśmy nim w podróż po Australii i spędziliśmy w nim największe lockdowny 🚐.

Pod koniec roku wróciliśmy do Tanzanii z oszczędnościami i rozpoczęliśmy produkcję większej kolekcji, inwestując australijskie oszczędności. Mieliśmy zostać pół roku i znaleźć nowych producentów. To było trudne, gdy rynek tekstylny dopiero w kraju raczkuje, no i ciągle mieliśmy nieporozumienia wynikające z różnych języków i kultur. Gdy poprosiłem jednego krawca, aby uszył marynarkę na wzrost 170 cm, zaczął ją szyć NA DŁUGOŚĆ 170 CM, że po założeniu szorowała po ziemi 😂. Na swoją obroną powiedział, że w Europie projektanci przecież mają różne szalone pomysły! Innym razem zamówiłem 6 par spodni z kieszeniami... i te kieszenie krawcowa naszyła IDEALNIE NA KOLANACH 🤣.

Ostatecznie udało nam się znaleźć kogoś, kto mówił po angielsku!